این موضوع مربوط به یکی، دو روز اخیر و خبری است که روی خروجی سایت فدراسیون فوتبال ایران رفته است. خبر اینطور نقل میشود که کنفدراسیون فوتبال آسیا و آژانس تجاری کنفدراسیون با ارسال نامهای بهترتیب به فدراسیون فوتبال و سازمان صداوسیما عنوان کردهاند به دلیل تحریمهای بینالمللی ضمن لغو یکطرفه قرارداد حقوق پخش تلویزیونی آژانس تجاری کنفدراسیون فوتبال آسیا با سازمان صداوسیما، از دراختیارگذاشتن سیگنال پخش زنده مرحله گروهی متمرکز لیگ قهرمانان آسیا معذور هستند. خود خبر به اندازه کافی عجیبوغریب است؛ چون رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا که حالا تهدید کردهاند به دلیل تحریم، سیگنالهای زندهاش را به تلویزیون ایران نمیدهند، تازه شروع نشده و در واقع ادامه رقابتهایی است که به دلیل شیوع ویروس کرونا لغو و حالا دوباره از سر گرفته شده است. در واقع سؤال اصلی که این روزها مطرح میشود این است که در این یکی، دو ماه چه اتفاقی رخ داده که شرکت تجاری پخشکننده بازیهای فوتبال در منطقه آسیا تصمیم گرفته سیگنالهایش را زیرمجموعه تحریم ببرد و آن را از ایرانیها دریغ کند؟
پیش از پرداختن به ادامه موضوع ابتدا باید ماهیت کمپانیای که بهصورت انحصاری پخش رقابتهای آسیایی را در اختیار دارد، مشخص شود؛ کمپانی «لاگاردر» یکی از معروفترین کمپانیهای انحصاری حق پخش در دنیاست که با کار اندک در فرانسه شروع شد و سپس رفتهرفته تجارتش را بسط داد. این تجارت نهتنها شامل فرانسه و تعدادی دیگر از کشورهای اروپایی میشود بلکه آنها انحصار پخش بسیاری از رقابتهای مختلف ورزشی (نه فقط فوتبال) در پنج قاره را بر عهده دارند. درمورد آسیا این کمپانی قراردادی 25ساله بسته که در نوع خودش بینظیر و البته پرحرفوحدیث است. قرارداد این کمپانی با AFC تا سال 2021 اعتبار دارد و بعد از آن پس از بیش از دو دهه همکاری، قرار است جایشان را به یک شرکت چینی بدهند. «لاگاردر» البته تا الان با نامهای مختلفی در آسیا فعالیت کرده که سرشناسترین آنها «WSG» است؛ اسمی که دستکم برای مخاطبان ایرانی نامی آشناست! حالا این کمپانی به بهانه تحریم تصمیم گرفته سیگنال پخش زنده بازیها را به ایران ندهد تا شاید آخرین ضربهاش را هم به فوتبال ایران و صد البته به صداوسیمای ایران بزند. این موضوع تازگی ندارد و پیشتر هم WSG با صداوسیما و فدراسیون فوتبال ایران سرشاخ شده است. بااینحال نکته عجیب این است که این کمپانی اینبار بدون هشدار و از قرار غیرقانونی و بهصورت یکطرفه قراردادش با ایران را فسخ کرده که بیسابقه است. عباس ترابیان، کارشناس امور بینالملل فوتبال، در این زمینه میگوید: «باید به این پدیده عمیقتر نگاه شود؛ واقعیت این است که با توجه به شیوع ویروس کرونا، اسپانسرها شرایط جدیدی را در حال تجربهکردن هستند. آنها میدانند که بدون حضور تماشاگران پخش این رقابتها برایشان جلوه خاصی ندارد، پس به هر دری میزنند تا هزینه کمتری به طرف قرارداد بپردازند و خودشان سود بیشتری کنند. درمورد این کمپانیها نکتهای که باید عنوان شود، این است که در سطح بینالمللی فعالیت میکنند و پخش حجم بسیاری از رقابتهای ورزشی را در سراسر دنیا بر عهده دارند، به همین دلیل آنها برای اینکه دچار چالش مالی جدی نشوند، سعی میکنند هدفی را دنبال کنند که بهانهای دست آمریکاییها ندهند؛ به همین خاطر است که تحریمها را بهانه میکنند تا از پرداخت هزینه احتمالی در آینده به آمریکا و دیگر کشورهایی که تحریمهای یکطرفهای علیه ایران وضع کردهاند، در امان باشند».
درست است که «لاگاردر» تحریمها را بهانه کرده تا سیگنال پخش زنده به ایران ندهد ولی برای اولینبار نیست که با ایرانیها درمیافتد؛ اوج اختلاف این کمپانی با تلویزیون ایران مربوط به 9 سال قبل است که در چارچوب رقابتهای انتخابی جام جهانی حسابی به مشکل برخوردند؛ آن زمان این کمپانی به طرز وحشتناکی درخواستش برای حق پخش را بالا برد که سروصدای بسیاری از کشورهای آسیایی از جمله ایران، لبنان و کره جنوبی را درآورد. ایران برای خرید حق پخش مرحله انتخابی بازیهای جام جهانی 2010 مبلغی نزدیک به چهار میلیون دلار به WSG پرداخت کرده بود ولی بعدها، مسئولان فدراسیون ایران مدعی شدند این کمپانی که مقر آسیاییاش در سنگاپور است، رقم ناعادلانه 40 میلیون دلار را از آنها برای دوره چهار سال بعدی طلب کرده است. آن ادعا در حالی از طرف مسئولان ایرانی مطرح شد که حق پخش بازیهای جام جهانی 2010 را ایران 7.5 میلیون دلار خریده بود و بازیهای المپیک 2012 لندن را هم با پرداخت یک میلیون دلار به دست آورده بود. مسئولان کمپانی WGS اما ادعای طرف ایرانی را کذب خواندند و خبر دادند که برای یک دوره چهارساله از تلویزیون ایران رقم 11 میلیون دلار درخواست شده است. آن کشمکش تا مدتها ادامه داشت و بعدها مشخص نشد حق با کدام طرف است؛ موضوع مهم اینکه این کمپانی حق پخش زنده این رقابتها برای ایرانیهای مقیم آمریکا و اروپا را هم برداشت و هرکسی که میخواست فوتبالی ببیند، باید هزینه زیادی پرداخت کند که مقرونبهصرفه نبود. مشابه این اتفاقات در دو بازه کوتاهتر و البته با جنجال کمتری برای کره جنوبی هم شکل گرفت. حالا با مرور اندک همین موضوع به نظر میرسد تحریمها بهانهای مضاعف دست کمپانی «لاگاردر» داده تا با طرف ایرانی تسویه کند.